Ég var yfirlýstur andstæðingur hundahalds í þéttbýli um áratugaskeið, eða þar til á mánudaginn var. Þá kom 10 mánaða hvolpur í fangið á mér, border collie, og ég var um leið fallin kona.
Ég sótti dýrið á Dýraspítalann, þangað sem hann hafði komið í endanlegum tilgangi, en fyrir tilviljun kom í mínar hendur þar. Ég fékk hálsól og tvenns konar taum, hringsnérist með dýrið í styttri taumnum og ráfaði út, tautandi einhver þakkarorð.
Í dyrunum mættum við risastórum og úfnum hundi, hef ekki þekkingu á tegundum en það dýr líktist lögregluhundinum Rex í útliti, þ.e. þegar Rex var í ham. Týra mín skalf svo af ótta að ég bar við að taka hana í fangið en sá mitt óvænna og togaði dýrið mitt út.
Það skipti engum togum, Týra hljóp upp í bílinn, settist í bílstjórasætið og mér datt í hug hvort tíkin mín hefi bílpróf? Með erfiðismunum tókst mér að troða greyinu í farþegasætið og við ókum heim. Týra er greinilega vön að aka um í bíl, hugsaði ég.
Síðan hefur líf mitt breyst mjög, sennilega til batnaðar. Amk. var að því stefnt að fá sér lifandi göngutæki, því ég nenni ekki að standa á fætur eftir kvöldmatinn og ganga út í vorloftið. Þarf eitthvað meira til. Ég hélt og er að vona að Týra muni koma mér út kvölds og morgna í göngutúra.
Sú von hefur ekki brugðist, Týra hefur heldur betur haldið mér gangandi. Þetta er smalahundur og þarf mikla útivist. Ég neita því ekki að hæfileikum hennar væri betur varið í sveitinni innan um fé og annan búsmala, því hún er greinilega mikill veiðihundur og flink í að reka hjörð barnabarna minna fram og aftur um pallinn hjá syni mínum í Þorlákshöfn.
En þegar maður fer að lifa "hundalífi" opnast glænýr heimur fyrir manni. Á gönguferðum með hundinn sinn hittir maður fjölda hundaeigenda í sömu erindagjörðum. Venjan er að stoppa og taka smá spjall um hundinn sinn og viðmælandans. Reyndir hundaeigendur eru ósparir á góð ráð. Dýrin þefa af hvort öðru og kynnast, með viðeigandi hundalátum. Og hundaeigendurnir gæta sameiginlegra hagsmuna sinna í samfélaginu.
En, um leið uppgötvar maður hve lítið er gert ráð fyrir hundum í þéttbýlinu. Maður fer ekki með hundinn sinn í verslanir, ekki á heilsugæslustöðina, ekki í hvaða hús sem er. Og hvergi er gert ráð fyrir afgirtu opnu svæði fyrir hundaeigendur til að leyfa þeim að hlaupa frjálsum.
Í mínu hverfi er hundur í öðru hverju húsi. Stundum eru þessir ræflar bundnir úti við staura, en annars eru þeir ekki úti nema þegar verið er að viðra þá.
Flokkur: Dægurmál | 26.3.2008 | 13:21 (breytt kl. 13:22) | Facebook
Nóv. 2024 | ||||||
S | M | Þ | M | F | F | L |
---|---|---|---|---|---|---|
1 | 2 | |||||
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
Heimsóknir
Flettingar
- Í dag (5.11.): 0
- Sl. sólarhring:
- Sl. viku:
- Frá upphafi: 0
Annað
- Innlit í dag: 0
- Innlit sl. viku:
- Gestir í dag: 0
- IP-tölur í dag: 0
Uppfært á 3 mín. fresti.
Skýringar
Athugasemdir
Til hamingju með göngu félagann, ég á einn slíkan og hef átt hunda á mörg ár, og get með sönnu sagt að ég væri sjálfsagt dauð, ef ég hefði ekki haft þá til að fara út og hreyfa mig á röltinu með þeim. Hundurinn minn gefur mér andlega og líkamlega uppörvun svo að ég lokist ekki alveg inni hjá mér vegna veikinda, hvílík blessun.
kv.
Linda, 26.3.2008 kl. 13:47
Bæta við athugasemd [Innskráning]
Ekki er lengur hægt að skrifa athugasemdir við færsluna, þar sem tímamörk á athugasemdir eru liðin.